Alle geluiden zijn ineens zo hard, alle geluiden komen binnen, binnen als bakstenen zo hard.
Mijn hoofd lijkt wel te ontploffen dat zelfs het horen van een ademhaling teveel is. Ik wil dit niet, het doet zo’n pijn dat ik zo weinig aan kan, ik wil ook zo graag, zo graag weer genieten van muziek en musicals, terug naar de ik die ik zo mis.
Als mijn hoofd zo zwaar is, dat alles in mijn hoofd zeer doet, de wereld told zelfs terwijl ik lig. Dat de emmer naast mij staat omdat ik spugen moet, dan weet ik hoelaat het is. Dan leg ik mij erbij neer, er tegen vechten heeft geen zin, dat maakt het alleen maar erger.
Ik moet stil liggen in het donker, deuren, ramen dicht. Absolute stilte is dan het beste wat er is.
Later komt het schuldgevoel, falen, niet alles kunnen wat andere mama s doen vindt ik heel vervelend voor mijn kleine meisje. Ze is al zo wijs en weet het allemaal al veel te goed.
Mama hoofdpijn?
Mama ziek?
Mama naar de dokter toe?
Allemaal vragen waar ze niet mee bezig zou moeten zijn.
Mama beter?
Mama bij de dokter geweest, heel goed mama.
Gaan we samen naar bedje toe? (naam kind) ook moe
Ik kan wel janken omdat het zo zwaar is . Ik wil dit niet, ik ben op, ik wil zoveel voor jou maar red ik dat nog wel? Twijfels, verdriet, piekeren. Geheugen laat mij meer in de steek, heb ik nou mijn eigen tanden wel gepoetst? Geen idee, nog maar een keer doen dan? Ik weet het echt niet.
Dit zijn de woorden en een eerlijk beeld van #levennaHELLP Het is en blijft een achtbaan met emoties die alle kanten op kunnen gaan. Een weg met hobbels maar als er één ding is dat ik geleerd heb is het dat ook de dalen weer ophouden en er betere tijden komen. Onthoud dat, hoewel dat in het moment natuurlijk moeilijk is. Boos zijn, verdrietig, balen, is menselijk en dat mag ook want overprikkeling en weten dat je na een drukke dag er zo aan toe bent is ook op zijn zachts gezegd waardeloos. Maar ik hoop dat het niet je leven bepaald en je onthoud dat je niet alleen bent hierin, dat geeft steun, je mag mij altijd berichten ♥
