Het is stil in mijn buik, geen beweging, het is leeg. Zomaar ineens ben je uit mijn buik gerukt, om mij heen zeggen ze dat het niet anders kon, makkelijk gezegd, hard en zakelijk, geen ruimte voor verdriet, het is haast een toevlucht.
Geen afscheid van jou in mijn buik kunnen nemen, ik voel niets meer. Mijn buik is geen onderkomen van jou meer, die rot HELLP zorgt dat je in de couveuse beter af bent dan in mijn buik. Ik kan dan ook niet anders naar mijn buik kijken, niet anders dan vol afkeer.
Geen geduik meer in mijn buik. Geen reactie op muziek. Geen reactie op aanraking. Nee, niets van dit. En het stomme is dat ik nog steeds tegen je praat. Oh lieve, lieve Jazz, de leegte, het voelt zo kil. Je word zo, gemist…!
Het dringt nog niet tot mij door. Ik voel je niet meer maar zien kan ik ook niet. Weg van elkaar maar in gedachte zijn we samen. Lieve, lieve Jazz, dan ben ik het die je hoor(t).
