Een mensenbrein is een raar iets. Een moederbrein kan je plotseling 45 graden doen draaien, ook als je dat niet wil. Delen hoe het echt voelt, niet geromantiseerd of gefilterd, de rauwe waarheid. Omdat ik nu 3,5 jaar later stukken voel / herinneringen heb , stukken die ik niet wil herinneren… waarom weet ik dit nou wel…??!! Ik besef nu dat dit normaal is, dat deze gevoelens je beschermen en dat je liever voor jezelf moet zijn. Nu weet ik dat ik niet de enige ben en dat ik mij niet hoef te schamen, we doen het (bijna) allemaal.
Had ik het toen maar van iemand gehoord. Ik ga iets delen, ik vindt het wel spannend om mij zo kwetsbaar op te stellen, maar voor jou; mama in het ziekenhuis, – verslagen, verbijsterd, deze is voor jou -.
Ik wordt naar de couveuse gereden (eindelijk!) en zie een kleine baby. Kleine side node, ik weet dat dit niet de éérste keer bij haar is want ik zie een gesloten couveuse voor mij en heb foto’s van mij bij een open couveuse, alleen die beelden zijn nooit teruggekomen. En weet je hoe je het ook wil omdraaien en goed praten dat is gewoon super kut! De geboorte missen, haar eerste dagen, weten dat opa’s en oma’s wel jouw (pasgeboren)kindje herinneren en jij niet blijft rot maar goed we dwalen af.
Ik zie mijzelf in bed naast de couveuse gereden worden. Naar mijn kind maar heel eerlijk…? Ze hadden mij net zo goed één couveuse verder kunnen rijden, ik had het niet doorgehad. Mijn dochter, mijn meisje, 7 maanden gedragen, zoveel contact kunnen maken vanuit de buik, ik verwacht een oergevoel, vuurwerk, een hart wat overstroomt maar er komt niets… Het blijft stil. Niets van herkenning, ik ken haar niet en ik voel ook niets, ik voel mij verdoofd. Waarom voel ik het niet…?! Ik voel mij slecht, de aller aller slechtste moeder ooit, schuldig, mijn hoofd draait overuren. Mijn god, zo had ik het toch nooit voorgesteld? (de hele situatie overigens ook niet, alles ) Misschien heb ik een postnatale depressie?
Kom nou zeg! Het is jouw kind, kijk en voel dwing ik mijzelf nog maar het werkt niet. De dieren in de natuur doen het nog beter terwijl ik de natuur juist zo hard kon vinden. Ik ben boos op mijzelf en verslagen, vertwijfeld. Maar durf het tegen niemand te zeggen, ik schaam me rot. Mijn hoofd wil het wel maar het lijkt alsof mijn hart op slot zit.
Ik vraag hoe ze het doet en begrijp dat ademen nog moeilijk voor haar is. Ze ligt op haar buik en ik kan niets van haar gezicht zien. Ik mag haar niet aanraken, dat kan ze nog niet aan. En dus staar ik wat vooruit naar dat glazen huisje met een klein kindje, ik zie haar naamslinger, ik herken de knuffel waarmee ik sliep zodat ze mijn geur heeft (toen kon ik nog wel helder en voorruit denken, godzijdank had ik van te voren wel scenario s voorbij zien komen en doordacht) maar het lijkt allemaal niet binnen te komen.
In plaats van alles wat ik wil voelen komen er alleen maar idioten gedachten op. Dat ik mij niet teveel moet binden, alsof mijn hart houden van uitstelt zodat de klap als ze overlijd minder hard zou zijn.
Het is een van de meest vreselijke gevoelens die ik ooit gehad heb, die tweestrijd, zoo graag willen in je hoofd maar de sleutel niet vinden.
En misschien ook wel omdat het mij zo overvallen was, – niemand die mij hierop had voorbereid -.
Het moedergevoel en moederinstinct heb ik ruimschoots in kunnen halen maar de start en gevoel veranderen gaat helaas niet. Probeer dat naast je neer te leggen, het gevoel komt echt. Het mama gevoel ga jij ook krijgen, wees niet te streng, jij daar, moeder, verzwakt en ziek maar ook verbijsterd. Het moment dat je jouw kindje voor het eerst gaat vasthouden, het buidelen is magisch. Jouw hart gaat ook overstromen van liefde, heus dat gevoel komt en houd de angsten en schaamte niet voor je, praten lucht op.
Wat HELLP doet wordt nog wel eens onderschat, je bent niet direct beter en de oude. Als je niet direct bij je kindje kan en zelf nog zo ziek bent dan is de start samen ook anders.
