Herbelevingsbuikpijn, je krijgt ineens een steen in je maag en word misselijk. Dat is wat je tegen komt na HELLP en / of vroeggeboorte. In dit deel ga ik het hebben over de confrontatie waarvan ik bang was dat het levenslang zal zijn maar het is gelukkig wel minder scherp geworden. Ik woon vlakbij het ziekenhuis en mijn rondje met de hond is daar langs maar wat was dat zwaar. Ik kon het gewoon niet, het deed pijn in heel mijn lijf en zoveel emoties dat ik niet eens kon nadenken. Zelfs als ik het ziekenhuis alleen maar van een afstand zag voelde ik de spanning in heel mijn lijf. Uiteindelijk kon ik mij eroverheen zetten maar 2 jaar later voelde ik nog steeds de spanning en kon ik de paniek en angst voor mijn gevoel nog ruiken, alsof het daar is blijven hangen. Je voelt hoe je hartslag zich meer en meer versneld, krijgt een droge mond, gevoel van schuurpapier in je keel, je gaat soms beven in je handen en trillerig op de benen, een gevoel van misselijkheid komt omhoog, een steen of zelfs een olifant in je maag en je krijgt het ineens heel erg warm, het zweet breekt je uit. En wat is dat vermoeiend… op die manier is een rondje buiten slopend om van de hoofdpijn nog te zwijgen.
Lieve lezers dit hoort erbij, je bent niet alleen…. en het word minder, echt waar. Nu loop ik langs en voel ik die spanning niet als een belemmering. Ik moet wel altijd denken aan haar in haar bedje en natuurlijk komen er kort emoties door omhoog. Afhankelijk van wat voor dag ik heb is dit heel hevig of valt het wel mee. Het lijkt mij heel normaal en laat mijn emoties er altijd gewoon zijn want door het weg te stoppen, stop je het alleen maar in je lijf en dan krijg je daar klachten van. Nu loop ik langs maar denk ik niet alleen maar aan ons meisje daar, vechtend, aan mij daar, vechtend, aan de onmacht, hoe anders het had moeten zijn en de grote angst, verdriet, blijdschap en het uit elkaar ploffen van trotsheid. De grenzen liggen er erg dichtbij elkaar… Steeds vaker denk ik aan wie er nu ligt en gaan mijn gedachten daar naar uit.
Ik loop langs en automatisch kijk ik, ik kijk naar boven.
En kijk naar “ons plekje” en vraag mij af of jij mij ziet daar boven.
Jij, onzekere ouder in de achtbaan van emoties, ik zie en voel jou mama.
Ik voel de verdriet van het vroegtijdig moeten loslaten van de zwangerschap, van het loslaten van je droom bevalling en in details bedacht en beschreven bevallingsplan. Ik voel je strijd van alle dagen.
De onmacht en onzekerheid.
De angst waarmee je naar bed gaat en weer op staat.
Het verdriet van iedere dag je kindje achter te moeten laten.
De vermoeidheid in je lijf.
Je hoofd die overuren draaid.
De frustraties die je voelt wanneer je, je door je omgeving niet begrepen voelt.
Ik zou naar je willen schreeuwen en troosten, dat ik jou wel zie. Dat ik jou voel. Maar zie jij mij…? Wat zie je aan mij?
Waarschijnlijk zie jij een mama die het wel voor elkaar heeft, misschien draaid je maag zich wel om door het zien van mij. Het “perfecte plaatje ” van een kinderwagen met een groot, stevig kind zonder draadjes en slangen.
Op een andere dag zelfs een lopend kind, hand in hand met haar moeder. Jij weet helemaal niet of jou kind ooit gaat lopen. Sterker nog je weet nog helemaal niet of jullie wel samen naar buiten gaan.
Naar buiten kijken is niet leuk voor jou. De wereld is te confronterend en alles doet je zeer. Alle baby’s, mama’s , kinderen op straat. De gesprekken die je hoord bij de parkeerautomaten van zwangere vrouwen die het zat zijn en puffen dat ze nu wel mag komen.
De gelukkige gezinnen, opa’s en oma’s met roze of blauwe ballonnen van die mega grote, niet te missen ballonnen. De gevulde maxi cosi met een new born, nog geen uur oud, veel groter en nu al naar huis…
Ik zie jou mama, ik zie dat het gelach en kinderstemmen in de gang jou pijn doet, hoe je de blikken van andere ouders probeerd te vermijden.
Kruip maar… ga maar snel je veilige cocon in, naar jou overzichtelijke leven. Laat de rest van de wereld voorbij glijden ga maar mama, je hoeft niet op te kijken in de lift, ga maar, het is goed….
