We don’t CHOOSE how are nervous system responds.
We don’t CHOOSE what triggers us.
We don’t CHOOSE to be triggered.
Triggers, de definitie van een trigger is; een mechanisme dat een proces in gang zet.
Voorbeelden van triggers zijn: bepaalde situaties (steegjes, viaducten, gebouwen, stad of plek waar het trauma heeft plaatsgevonden), geuren (sigarenrook, alcoholgeur, bepaalde parfum etc.), iemands stem, een persoon (of foto van de dader), televisieprogramma’s of het horen van een bepaalde zin (of woorden).
Eindelijk de tijd genomen om mijn triggers op papier te zetten en met jullie te delen.
Triggers zitten dus overal en zijn heel persoonlijk. Na traumatische gebeurtenissen houd je vaak last van triggers, door iets te zien of te horen komen er traumatische herinneringen mee omhoog. Vaak zit je dan direct weer in het verstikkende, pijnlijke gevoel, hartkloppingen, angst, verdriet het komt in één seconde weer op je neer en het is niet tegen te houden.
Zwangerschapsvergiftiging, HELLP syndroom, prematuur geboorte, complicaties, stuk voor stuk geven ze trauma’s en een bepaalde geur of iets anders zet dan een reactie in gang waardoor je het gevoel van toen opnieuw ervaart.
Bepaalde triggers zijn voor mij niet meer zo hevig als toen we net thuis waren, toen had ik het bijvoorbeeld met het zien van het ziekenhuis, de controles op de poli waren dan ook pittig. Ik vond het heel heftig om er weer te zijn, los van de herinneringen is het ook confronterend, al die volgroeide baby’s om je heen.
Inmiddels ga ik het ziekenhuis in en uit zonder de extra lading op mijn schouders te voelen, neemt niet weg dat je ook mindere dagen kan hebben, dat hoort er nou eenmaal bij. Maar meestal komt er geen heftige reactie meer. Geluiden die voor heel veel triggers zorgen bij ouders met prematuur geboren kinderen (of zieke kinderen), zijn de geluiden van de monitoren / pompen / infusen / couveuses. Daar heb ik nooit last van gehad. Dat is het voordeel als je zelf verpleegkundige bent denk ik, ik zat ook rustiger naast een alarmerende monitor omdat ik zelf kon zien of het een reëel alarm was. Ik schrok niet van de geluiden aangezien ik gewend was ze te horen, uiteraard is het bij je eigen kind anders maar ik heb nu niet als ik alarmen hoor en zie in tv programma’s of series dat het mij triggert. Tenminste niet op die manier, het maakt mij wel verdrietig omdat ik het werken mis en weet dat het er nooit meer in zit.
Welke triggers heb ik?
♦ Op de klok 22.00 uur zien, het tijdstip blijft wat met mij doen. Om de één of andere reden zie ik hem ook altijd, exact 22.00 uur. Het was het tijdstip dat wij naar huis moesten en ons meisje weer achter moesten laten. Elke dag leek het meer pijn te doen, onmenselijk om gescheiden van je kind te worden.
♦ Weglopen als ze slaapt. Toen ze in haar eigen kamer ging slapen en niet meer binnen handbereik en zicht lag en in slaap gevallen was overviel het mij. Plotseling werd de adem ontnomen en tranen stroomde naar beneden. Het gevoel van achter moeten laten kwam plotseling vol omhoog. De zorgen, schuldgevoel, mij afvragen wat zij zou moeten denken. Lekker veilig om mama met buidelen in slaap vallen en vervolgens alleen, koud, en kil in je huisje wakker worden.
♦ Op de klok 5.30 uur zien, dat was het tijdstip dat ik belde om aan de nachtdienst te vragen hoe ze de nacht doorgekomen was. Ik vraag mij nog regelmatig af hoeveel andere ouders nu in deze situaties zitten. Toen mijn oma haar laatste opname in het ziekenhuis had werden we in een week tijd steeds 2.00 uur gebeld, dat gevoel heb ik ook nog steeds. Heb iets met klokken en herinneringen denk ik 😉
♦ Beroerd voelen. Wanneer ik mij beroerd voel (wat met overprikkeling snel is) vindt ik het heel moeilijk om dit naast mij neer te leggen. Dit komt doordat ik geen vertrouwen in mijn lichaam heb terug gekregen, het ging goed mis, zo mis dat het de artsen overviel, als hun het niet door hadden hoe had ik het dan moeten weten. De kans dat ik het niet ging halen was groter dan wel en het enige wat ik mij herinner is dat ik mij beroerd voelde. En dus ben ik bang als ik mij beroerd voel, bang om alsnog dood te gaan. Het zwart worden en weg zakken, dat moment komt dan omhoog. Het is eerder zo gegaan en toen zagen ze het ook niet, dat gevoel maakt dat het lastig is om gerust te zijn bv na bloed uitslagen of echo om tromboses uit te sluiten. En dat is het gevoel wat ik echt vreselijk vindt, haat, het bang zijn om dood te gaan, dat had ik vroeger nooit. Ik was zo niet, wie ben ik geworden?! Dan mis ik de oude Claudia toch zo.
♦ In de avond naar het ziekenhuis gaan. Soms moet ik als het buiten schemert naar het ziekenhuis, er hangt dan een andere sfeer door de gangen. Daar naar binnen gaan, melden wat je komt doen bij de beveiliging is een trigger naar onze tijd eerder.
♦ Week 32 zien staan in mijn agenda. Ik was een afspraak aan het inplannen met de fysiotherapeut en toen zag ik het staan; week 32. Een trigger die ik niet eerder zo gevoeld had, plotseling brak met zweet mij uit, sloeg het hart over en voelde ik mij ligt in het hoofd. Puur van het zien van deze letters en cijfers bij elkaar en dat is wat het met triggers is, vaak is het iets simpels wat een kettingreactie in gang zet. Moeilijk uit te leggen, vaak niet (direct) te zien aan de buitenkant en slopend.
♦ Als zij ziek is. Ja, ik weet dat het van iedere ouder de grootste angst is, het verliezen van je kind. Maar als je, je kind hebt zien vechten voor het leven, machteloos ernaast hebt gestaan, betekenisvolle blikken van verpleging en artsen met een troostende hand op je schouder en alleen maar kunnen afwachten dan weet je hoe dichtbij deze nachtmerrie ineens is. Wanneer zij ziek is staat mijn lijf direct aan, hoe is de ademhaling? de saturatie? de kleur van haar lippen? hoeveel plast ze nog? Je kind pijn zien hebben / ziek zien is moeilijk en raakt mij ook op zoveel meer vlakken dan ik van te voren kon inschatten. Buiten het feit dat je, je kind hiervoor wil behoeden komt er nu een lading bij. De herinnering aan toen, ze was 3 weken en leek zo goed te gaan, totdat de kinderarts ons belde dat we moesten komen. Maar ook het gevoel van falen, dat ik er lijflijk niet voor haar kon zijn toen ze op de wereld kwam en het moeilijk had. Dat ik er toen niet voor haar kon zijn, misschien maakt dat wel dat ik er nu bovenop zit maar denk vooral dat het een combi van moederinstinct en bagage rondom de vroeggeboorte en heropname is. Ik hoor het vaker, de kindjes zijn nou eenmaal kwetsbaarder, als er dan iets is dan is de weg naar de SEH er snel en zo niet dan is mama in tranen omdat het zo triggert.
♦ Zwangerschapsaankondigingen en shoots, ik vindt het moeilijk om te zien. Ik schaamde mij hier voor en vond dat het niet kon, iedereen heeft recht op geluk, dat zou juist ik moeten weten! Waarom doet het dan zo zeer? Nu weet ik dat mijn gevoel er mag zijn. Dat het geen jaloezie is want dat dacht ik en dat wilde ik niet en daarom duwde ik het weg. Nu weet ik dat het mijn gemis is die hierdoor extra onderstreept wordt, de pijn, het verdriet, het gemis van een toekomstbeeld wat er nooit komt, het los moeten laten van dromen.
♦ De maand Juni, oef wat komt die elk jaar toch weer binnen.
♦ Huisjes bed, hier heb ik eerder een blog over geschreven (huisjes bed raakt een gevoelige snaar).
♦ Groene limo / appelsap met ijsklontjes, dat was het drinken wat wij zelf konden pakken en aangeboden kregen door de verpleegkundigen. Het heeft 2 jaar geduurd voor ik het kon zien zonder getriggerd te worden. Onlangs nam ik na bijna 5 jaar weer een slok hiervan dat gaf een reactie maar lang niet zo hevig als het eerder geweest zou zijn. Wat ik hiermee wil zeggen is, neem de tijd, kleine stapjes, niet forceren.
♦ Hittengolf. Toen ik opgenomen werd in het ziekenhuis zaten we middenin een hittengolf (daarom vond ik het vocht vasthouden ook niet zorgwekkend), wat was het warm op de kamer! Het raam werd open gezet en een ventilator om wat aan de klamme, benauwde kamer te doen. Maar waar was het nog meer zo vreselijk warm. Juist, in de zaal van de couveuses, zon vol op het raam, kamer extra verwarmd en het liefste meisje bovenop mij. Als mijn man het nu warm heeft zegt hij nog altijd, nou ja, niet zo erg als toen. Daarom echt warm, een hittengolf brengt ons altijd terug. Gezien haar verjaardag eind Juni is hebben we het ook al een paar keer tijdens een hittengolf gevierd waardoor de connectie met toen snel gemaakt is en triggert.
♦ Op tv NICU’s of couveuses zien of baby kamers (de meilandjes) vindt ik heel heftig. Als ik tv kijk wil ik rustig zitten en niet hoeven nadenken en al helemaal niet terug naar dat gevoel en / of gemis gaan.
♦ Onbegrip, nog altijd de behoefte om alles uit te leggen.
♦ Mijn nachthemd / kleding van toen. Ik heb het eerst weggestopt omdat ik dacht dat ik het later wel weer aan zou doen. Maar die tijd kwam niet… De zwangerschapskleding kon helaas niet nog een keer uit de kast dus toen ben ik gaan opruimen. De nachthemden heb ik toen ook weggedaan. In de doos met eerste kleertjes heb ik 1 positie trui en shirt gedaan voor als ik er later spijt van krijg dat ik alles weggedaan heb. Gelukkig was ik zo wijs om dat ook met de eerste kleertjes van mijn meisje te doen anders had ik niets meer gehad. Ik vond het zo pijnlijk om aan herinnert te worden, wat ook logisch is als het nog zo vers is, daardoor veel verkocht. De kleertjes zijn toen naar een ander prematuur meisje gegaan, ook eerder gehaald i.v.m. HELLP, haar tante heeft toen mij bericht en de kleertjes opgehaald.
♦ Foto’s, filmpjes en herinnering doos. Natuurlijk is het confronterend en een trigger is het maar niet te vergelijken met hoe het was. Wat ik wil zeggen is; Het word beter.
Van het handen wassen van je handen, handalcohol of piepjes heb ik geen last, dat is het voordeel van verpleegkundige zijn.
