Enkele weken geleden had ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik kwam voor lichamelijke klachten na de sectio maar ging met totaal andere bagage naar huis…
De gynaecoloog dropt voor mij onverwachts (ik kwam tenslotte voor de pijnklachten), de bom… hij zegt dat ik mijn kinderwens moet laten varen.
Mijn lichaam kan geen zwangerschap aan, het is een wonder hoe het nu afgelopen is. Een zwangerschap is voor ieder lichaam zwaar maar voor mij niet mogelijk. Tel je zegeningen voegt hij eraan toe. Het stollingsprobleem en mijn hart is een groot probleem, ik ben te ziek geeft hij aan.
PATS BOEM!
Het sloeg in als een bom en nu ik dit typ komen er alweer tranen op. Het doet zo pijn, ik ben er kapot van. Pas nu merk ik dat ik het verdriet van het missen van de grote toeter, het niet uitdragen van de zwangerschap, niet natuurlijk kunnen bevallen, mijn bevalling niet meemaken, gemis van de kraamweek, het gemis van de traditionele kraambezoek en het gemis van de eerste 2 weken van het leven van mijn baby geparkeerd heb. Ik heb altijd de hoop gehouden dat ik nog een kans kreeg en nu is het duidelijk dat dat er voor mij nooit in zou zitten. En dat doet zo zoooo pijn!
Ik voel mij minder een vrouw, ben weer teleurgesteld, hoe kan het? Waarom kan mijn lichaam niet iets wat zo puur natuurlijks is! Het gevoel van falen komt weer terug. Tegelijk ben ik boos op mijzelf om wat ik voel omdat ik dankbaar moet zijn voor wat ik heb. Het had ook anders kunnen lopen en dan had ik helemaal geen kind gehad.
Maar mijn gevoel is er wel, de deur is ineens definitief dicht gegooid. Ons gezin voelt nog niet compleet en nu moet ik toch een soort van afscheid nemen van dat deel. Dat ik constant menstruatiepijnen, cysten e.d. heb helpt ook niet bepaald. Iedere maand die pijn en confrontatie en waarvoor? Door alle hormonen van het traject weet het lichaam nu hoe het werkt en dat doet nu ook pijn en verdriet, nu hoeft het niet meer.
Het verwijderen van de baarmoeder is onverstandig, dan ga ik direct de overgang in wat voor de hart- en vaten extra zwaar is. De vaten, hart en stolling hebben het al moeilijk, de overgang zal alleen maar meer risico’s geven.
Mijn man is vooral opgelucht, hij heeft niet het verdriet maar had er ook al vrede mee. Zijn angst was vooral alleen over te blijven met 2 kinderen en zei al dat hij dat echt niet ging trekken. Daarbij gaat zijn motoriek achteruit waardoor hij niet voor een baby kan zorgen wat betekend dat ik alles alleen moet doen. Ik voel heel veel nu en overal om mij heen de confrontatie met baby’s of een 2e op komst wat allemaal niet mee helpt. Onzin natuurlijk maar omdat de focus er ligt lijkt nu iedereen wel zwanger op straat, in de omgeving, sociaal media…
Ik had het mijn meisje ook zo gegund… Nu is ze alleen, ik gun haar zo een broertje of zusje om mee te spelen, op avontuur te gaan, herinneringen te maken en herinneringen te blijven maken als wij er niet meer zijn. Het geeft meer rust als je weet dat ze niet alleen over blijft of alleen dingen moet regelen als wij er niet meer zijn in de toekomst. Een kind wat enig kind is wordt vaak verwend, dat zeggen ze toch altijd, zo’n verwend kind, ook al weer een negatieve lading dat wil ik niet voor haar.
Het lijstje op mijn telefoon, de vele mooie jongen en meisjes namen die wij nog hadden, namen die we nooit zullen kunnen geven. Dan is daar nog de uitspraak dat wij geen gezin zijn, wij zijn een gezin met één kind en dan schijn je blijkbaar jezelf geen gezin te mogen noemen dat voorrecht heb je pas vanaf 2 kinderen.
Ik zou eraan moeten wennen aan de foto’s van hun gezinnen met 2 kinderen… De velen kiekjes van broer en zus, broers of zussen om mij heen en online. Want dat is hoe het is, zij wel en wij niet….
